1 maja. Międzynarodowy dzień solidarności ludzi pracy

XIX wieczni związkowcy podjęli walkę o 8 – godzinny dzień pracy. Dotychczas było to 12-14 godzin dziennie. Strajki i wiece rozpoczęły się 1 maja 1886 w Chicago, trwały 3 dni. Niestety,  w wyniku rozruchów z policją doszło do rozlewu krwi. Zginęło 2 robotników.

Na dzień 4 maja zorganizowano kolejne protesty, padły strzały, wybuchły bomby domowej roboty. Protesty z placu Haymarket zakończyły się jeszcze większą liczbą ofiar, zarówno ze stronu policji, jak i protestujących. Po tych  wydarzeniach nastąpiły aresztowania wśród liderów ruchu anarchistycznego.

W procesie, na karę śmierci skazano 7 osób, z czego niektórzy nie mieli nic wspólnego z zabójstwem policjantów. Ostatecznie wyrok śmierci przez powieszenie wykonano na czwórce rewolucjonistów, byli to: Engel, Fischer, Parsons i Spies. Stojąc z pętlami wokół szyi śpiewali Marsyliankę i hymn międzynarodowego ruchu rewolucyjnego. Z kolei Spies miał powiedzieć: „Przyjdzie czas, kiedy nasza cisza będzie potężniejsza niż głosy zdławione dzisiaj”.  

Wydarzenia z Chicago,  pomimo represji i  ofiar, umocniły ruchu robotniczy, a 8 – godzinny dzień pracy udało się w końcu wprowadzić, choć lata później. Do dziś, 1 maja, a więc początek wydarzeń z 1886 roku, jest uznawany za międzynarodowy dzień solidarności ludzi pracy.

pg