Podróż „Śladami jesiennego pola” Jerzego Sałaty

Podążając „Śladami jesiennego pola” przez kolejne kartki poznaję nieznaną twarz Jerzego. Nieznaną dlatego, że czytam Jego wstęp do tomiku. Pełen skromności, prostych, a przez to głęboko przemawiających do serca słów.
W odróżnieniu od jakże mylącej opinii, że jest to poezja ludowa, czy w odniesieniu do przytoczonego we wstępie do tomiku sporu, czy jest Poetą, czy Autorem uważam, że „Jerzy Sałata, cieśla Poetą Wielkim Jest”.

Drewno ciosane toporem i gładzone heblem odsłania piękno swoich rocznych słojów. Tak samo słowa poezji Jerzego odsłaniają proste, pierwotne, a przez to nieprzemijające prawdy o życiu. Prawdy, które są i pozostaną niezmienne. W czarno-białym świecie, do którego jest mi bardzo blisko, nie ma miejsca na kompromisy. Prawda jest prawdą, a nie większym, czy większym kłamstwem, albo nawet brakiem kłamstwa.

Słowa wierszy, właśnie dlatego, że takie proste i pozbawione ozdobników trafiają prosto w moje uczucia. „Oczy zaiskrzyły” w kolejnym wierszu... Nie czuję potrzeby, by więcej pisać o tym tomiku. Każdy powinien zmierzyć się z Jego Treścią sam. Najlepiej w zaciszu własnych czterech ścian. Ewentualnie przy spokojnej, kojącej serce muzyce.