Trener Granicy Bezledy: "Po udanej końcówce rundy wszyscy widzą, że awans jest w zasięgu ręki"

— Na pewno. Co prawda lepiej zremisować mecz niż go przegrać, ale patrząc z drugiej strony, to uciekło nam przez to trochę punktów, a przez to oddalały się od nas drużyny z czołówki.

— Przez kilka pierwszych minut tego meczu nic nie wskazywało, że go nie wygramy. Początek spotkania mieliśmy pod kontrolą. Trzeba jednak pamiętać, że między 10. a 17. minutą musiałem dokonać aż trzy, wymuszone kontuzjami, zmiany. Na boisko weszli zawodnicy doświadczeni, ale na przykład po chorobie, jak Jacek Boras. Nie planowałem wpuszczać go wtedy, ewentualnie na samą końcówkę, a musiał zagrać niemal cały mecz. Zdobyliśmy później gola, ale gospodarze wyrównali w doliczonym czasie.

— Chyba jednak częściej bywałem zły. Granica ma duży potencjał i jeśli remisowaliśmy, to czuliśmy niedosyt.

— Gdyby nie tyle remisów, to pewnie my bylibyśmy liderem. Wygraliśmy przecież między innymi z czołówką. Jestem jednak bardzo zadowolony. Założyliśmy sobie z drużyną, że aby nie tracić kontaktu z klubami przed nami nie możemy przegrać czterech ostatnich spotkań. No i trzy z nich wygraliśmy, a raz zremisowaliśmy. Pokonaliśmy wtedy nawet lidera na jego boisku (3:2 z Leśnikiem Nowe Ramuki — red.). Wynik nie odzwierciedlał tego, co działo się wtedy na boisku, bo byliśmy zdecydowanie lepsi niż gospodarze.

— Gdybym wtedy powiedział otwarcie, że dla mnie liczy się tylko awans, to musiałbym być zadufanym w sobie. Mecz meczowi nie jest równy, a gra się po to, żeby wygrać. W drużynie jest jednak potencjał i to duży. Na jej prowadzenie zgodziłem się tylko dlatego, że znam tych chłopaków i wiem, na co ich stać.

— Na pewno tak. Po udanej końcówce rundy wszyscy widzą, że jest to w zasięgu ręki.

— Przygotowania były dobre i mieliśmy świetne warunki. Nie mogę narzekać na współpracę z zarządem klubu, na podejście zawodników do treningów. Oczywiście bywały momenty, w których na zajęcia przychodziło 6-7 osób, ale tak jest pewnie w każdym klubie. To przecież sport amatorski, gramy dla przyjemności i każdy najpierw patrzy na swoją pracę lub inne, ważne obowiązki. Niemniej, rzeczywiście liczyłem, że znajdziemy się w czołówce. Raz, że znałem potencjał chłopaków, a dwa, przed sezonem wzmocniliśmy się Łukaszami: Rentkowski, Siedlerem i Borasem, a deklarację pomocy na boisku złożyli też doświadczeni Wojciech Kajda i w szczególności Maciej Szczygielski.

— W moim odczuciu bardziej poukładanym zespołem jest Naki. To drużyna dużo biegająca, mająca równych zawodników na wszystkich pozycjach. Pamiętam, że kiedy graliśmy w nimi w pierwszej kolejce, to wchodzący na boisko zmiennicy nie obniżali poziomu, tylko napędzali zespół. Myślę, że to właśnie oni będą najbardziej groźni wioną.

— Na pewno. Koncentracja musi być na każdym boisku, ale liczę, że swój stadion nam pomoże. Podobnie jak kibice. Mam nadzieję, że do startu rundy wiosennej sytuacja epidemiczna ustabilizuje się na tyle, by mogli oni wrócić na trybuny. Mamy w Bezledach swoich wiernych fanów, którzy zawsze nam pomagali. Liczę, że i tym razem dołożą swoją cegiełkę do dobrej gry Granicy.

— Nie było łatwo, pewnie jak każdej innej drużynie dotkniętej tym problemem, ale staraliśmy się robić swoje. Wiedzieliśmy, że na przełomie października i listopada czekają nas bardzo ważne mecze.

— Chcieliśmy. Na początku była taka myśl, ale w miarę upływu czasu dni stawały się coraz krótsze i gra w środku tygodnia stawała się niemożliwa. Warmińsko-Mazurski Związek Piłki Nożnej narzucił nam terminy po zakończeniu rundy, więc musieliśmy się do tego dostosować.

— Nie tylko ty zwracasz na to uwagę. To samo słyszałem też od innych osób. Na razie koncentrujemy się na tym, by osiągnąć założone sobie cele, ale mamy w drużynie również młodych zawodników, którzy, mam nadzieję, za jakiś czas dorównają tym 30-latkom zarówno na treningach, jak i podczas ligowych spotkań.

— Zgadza się. Rozmawiamy o tym między sobą, mówimy o tym w gronie zarządu klubu, ale wszyscy wiemy, jak to jest w tak małych miejscowościach. Naki lub Leśnik mają pod tym względem trochę łatwiej niż my. W naszym powiecie są cztery drużyny, które opierają się na zawodnikach ze swoich okolic. Nie oszukujmy się, że w Granicy będzie nagle grało pięciu lub sześciu młodzieżowców i jeszcze będą oni wiedli prym.

— Liczę, że nie. Przed kolejnym sezonem będzie czas na przygotowanie się do niego. Zresztą nawet teraz rozmawiamy już z młodszymi zawodnikami, którzy może dołączą do nas przed rundą wiosenną, albo już latem.

— A dlaczego nie? Wojciechy grały już niedawno w barażach o klasę okręgową. Na pewno fajnie byłoby awansować dwoma drużynami z tego samego powiatu.

— Jak najbardziej. To też staram się wpajać zawodnikom. Z tyłu zawsze staramy się grać "na zero", a z przodu sytuacje do strzelenia goli zawsze się znajdą. No i w minionej rundzie niewiele goli traciliśmy, a więcej zaczęliśmy strzelać.

— Na pewno chciałbym, żebyśmy wciąż grali jak w ostatnim meczu rundy, z Leśnikiem. Chłopaki wyszli wtedy na boisko z dużą ambicją i wolą walki. Nie było po nich widać zmęczenia rundą.

— Myślę, że tak. Czwartoligowcy wolą grać z zespołami na swoim poziomie. Poza tym taki mecz, to wyjazd, a co za tym idzie, koszty. Nie mamy nie wiadomo ile pieniędzy, więc sparingi umawiamy tak, aby było blisko i tanio.