O NICH NALEŻY PAMIĘTAĆ: KIERBIEDŹ

Pan Stanisław urodził się 2 grudnia 1935 roku na dawnych wschodnich ziemiach II Rzeczypospolitej. Po zakończeniu II wojny światowej tereny te zostały przyłączone do ZSRR, więc w latach 50. XX wieku rodzina Kierbiedziów wróciła do Polski, osiadając w Perkujkach niedaleko Bartoszyc.
Stanisław był wielkim pasjonatem siatkówki - jednocześnie był zawodnikiem oraz promował ten sport jako działacz Towarzystwa Krzewienia Kultury Fizycznej. Dzięki temu w wielu miasteczkach i wsiach województwa olsztyńskiego powstawały sekcje siatkarskie - często w ramach Ludowych Zespołów Sportowych. Oczywiście mecze rozgrywano na świeżym powietrzu, którego siatkarzom-amatorom nie brakowało także podczas podróży, bo zdarzało się - jak wiele lat temu wspominał pan Stanisław - że na mecze jeździli ciężarówkami, czyli - jak to wtedy mówiono - „na pace”.
Potem w bartoszyckim TKKF-ie założył sekcję badmintona, sam oczywiście też grał, poza tym organizował zawody sportowe w całym powiecie. Gdy gdzieś grano w siatkówkę lub badmintona, w ciemno można było obstawiać, że zawody organizuje lub współorganizuje Stanisław Kierbiedź. Za jego też sprawą w Bartoszycach rozwinęła skrzydła siatkówka plażowa. To On stworzył boiska przy tzw. jeziorku mleczarskim - na początek trzeba było nawieźć tam wiele piasku, a potem organizował tam turnieje, które oczywiście też sędziował.

Gdy miał być jakiś siatkarski mecz, na przykład ligi TKKF, pan Stanisław był pierwszy, bo przecież trzeba było przygotować halę i zawiesić siatkę. A po meczu, który oczywiście sędziował, jako ostatni z hali wychodził.
Organizował także piłkarską ligę zakładową na dawnym boisku, tzw. Wembley, gdzie dzisiaj jest nowoczesny obiekt sportowy, czyli hala, korty tenisowe i lodowisko zimą.
Pana Stanisława znałem osobiście, wielokrotnie rozmawialiśmy na różne tematy, ale sport zawsze w tych naszych rozmowach był na pierwszym miejscu.
Któregoś razu wybrałem się na zakupy i postanowiłem skrócić sobie drogę, idąc przez boisko (mieszkam niedaleko). No i spotkałem pana Stasia, który akurat przygotowywał boisko do jakiegoś piłkarskiego meczu. A że był bardzo zajęty, więc poprosił mnie o wypisanie kilku dyplomów sportowych. Zgodziłem się chętnie - zakupy przecież mogły poczekać - bo było dla mnie wielkim zaszczytem, że mogłem Mu pomóc. Koło boiska nieopodal stała metalowa budka, w której trzymał między innymi siatki na bramki, piłki, maszynę do malowania linii wapnem oraz swe charakterystyczne gumowe kaloszki, z których korzystał w trakcie deszczu lub po deszczu.

Pan Stanisław był osobą znaną w Bartoszycach i powiecie. Pracował w bartoszyckim Urzędzie Miasta, gdzie miał nieduży pokój na drugim piętrze, w którym zawsze chętnie przyjmował wszystkich gości. Jedni przychodzili do niego z prośbą lub propozycją, a inni po prostu chcieli porozmawiać.
Zajmowało to wszystko dużo czasu, więc pan Stanisław, jak przyznaje jego żona Teresa, w domu był często gościem. niekiedy zaniedbując swoją rodzinę. Żona godziła się z tym, bo wiedziała, że sport był wielką pasją jej męża, który w wieku 82 lat zmarł 22 września 2017 roku. Został pochowany w grobie rodzinnym na cmentarzu miejskim w Bartoszycach przy ulicy Kętrzyńskiej.
Pan Stanisław był wielkim człowiekiem, zasłużonym społecznikiem i mieszkańcem Bartoszyc, który wiele zrobił dla lokalnego sportu. W razie potrzeby był - jak napisano po jego śmierci w mediach społecznościowych - „prezesem, księgowym, kasjerem, kierownikiem biura, sędzią, spikerem i dziennikarzem”. „Dzięki jego osobistemu zaangażowaniu w naszym mieście, oprócz drużyn szkolnych i klubowych, prężnie rozwijał się sport w zakładach pracy, powstawały zakładowe drużyny w piłce nożnej siatkówce kobiet i mężczyzn. Był wzorem do naśladowania i autorytetem zarówno wśród kadry trenerskiej, jaki i samych sportowców”.
Z żalem muszę przyznać, że dzisiaj takich ludzi jak pan Stanisław już praktycznie nie ma... Dlatego zwracam się z wielką prośbą do burmistrza Bartoszyc oraz radnych, aby w ramach projektu obywatelskiego Stanisław Kierbiedź został patronem obiektu sportowego przy ulicy Słowackiego. W ten sposób podziękowalibyśmy Mu za jego wieloletnią pracę. Uważam, że ten pomysł wart jest przemyślenia.
ZBIGNIEW KOBUSZEWSKI
PS. W napisaniu tych wspomnień pomogli mi Teresa Kierbiedź, Józef Majewski i Bogdan Kozieł, za co im wszystkim bardzo dziękuję.